Inspiratiebron
ROME
en
Klassieke architectuur 

De kunsthistorica Carolien ten Bruggencate
schreef het volgende over de schilderijen van Wim Heesen.

Een moderne italianisant

“Wie reist, verwondert zich. Eenmaal weg uit de vertrouwde omgeving merkt de reiziger allerlei verschillen op. Het klimaat, de leefgewoonten, de bebouwing, alles is anders. Vooral kunstenaars hebben een goed oog voor dat onverwachte, onbekende. Bovendien zijn zij gespecialiseerd in het beeldend noteren van hun ervaringen.

 Voor Wim Heesen is reizen een wezenlijke voorwaarde om als kunstenaar werkzaam te zijn. Belangrijkste reisdoel voor hem is Italië. Daarmee staat hij in een eeuwenlange traditie, want sinds de zestiende eeuw zijn vele landgenoten hem al voorgegaan naar het Zuiden. Het was hen te doen om bestudering van de opgravingen van Griekse en Romeinse oudheden en de kunst van de Italiaanse renaissance.

 In 1982 rondde Heesen net als zijn zestiende-eeuwse voorgangers zijn leertijd af met een reis naar Rome. Sindsdien is hij bijna jaarlijks naar Italië gereisd, niet alleen om Rome te bezoeken, maar ook Napels, Paestum, Herculaneum, Pompeii en Ostia. Plaatsen waar resten uit de oudheid bewaard zijn gebleven. Soms als een letterlijk gestolde momentopname, zoals Herculaneum, een stad die nu onder het maaiveld ligt, ingesloten tussen rotswanden van lavagesteente. Soms ook als een van de vele lagen uit de cultuurgeschiedenis die blootgelegd zijn, zoals in Rome.

 Terug in Nederland legt Heesen zij indrukken vast in kleine potloodschetsen, die als uitgangspunt dienen voor olieverfschilderijen van vrij fors formaat. Gebouwen met kolommen, zuilen, bogen, lijstwerk en frontons rijzen hoog op tegen een wolkenloze lucht, die als een koepel over het landschap staat. Nu eens is de hemel azuurblauw, dan weer warmgeel, maar altijd baden de gebouwen in een gouden zonlicht, dat sterke licht-donker contrasten veroorzaakt. De gepleisterde wanden weerkaatsen het licht in allerlei schakeringen van oranje en geel, terwijl de schaduwpartijen door violette tinten overheerst worden.

 In deze ‘vedutes’ schitteren de bewoners door afwezigheid en ontbreekt er elk spoor van hun activiteit. Het eigentijdse leven is uit de stadsgezichten weggefilterd, waardoor alles nog slechts draait om twee dingen: de klassieke architectuur en de zuidelijke lichtval. Heesen schildert geen topografische stadsgezichten. Hij stelt de gebouwen samen uit elementen die hij her en der gezien heeft. Maar altijd is het de antieke wereld die hem de voorbeelden levert.

 Ook daarin staat Heesen in een lange traditie. Immers, de harmonische proporties van de klassieke bouwkunst golden als een rustpunt voor de moderne mens, en dat romantische verlangen, die elementaire behoefte aan wezenlijke harmonie lijkt ook de reisindrukken van Heesen gekleurd te hebben. Zijn schilderijen ademen enerzijds een sfeer van verstilling en introvertie, anderzijds bezitten ze een indrukwekkende monumentaliteit.

Voor informatie:

klik hier: E-mail uw vraag of reactie.